Dzień 11. Zakupy

Ruszył szlakiem, ubrany w parkę ze sztucznego futra, ze strzelbą przewieszoną przez ramię, a jedynym pożywieniem, jakie miał z sobą, była pięciokilogramowa torba ryżu, dwie kanapki i paczka chrupków, które dał mu Gallien. Rok wcześniej przeżył ponad miesiąc niedaleko Zatoki Kalifornijskiej z połową tej ilości ryżu z dodatkiem ryb, złowionych za pomocą taniej wędki i kołowrotka.

Jon Krakauer o Alexie Supertrampie w Wszystko za życie

W pierwszym zdaniu uprzedzam, że dziś zapomniałem wziąć ze sobą aparatu. Zostawiłem go w Downtown. Śpię poza Chicago i tak naprawdę, choć głupio się do tego przyznać, nie wiem, w jakim miasteczku spędzam noc.

Bez wątpliwości dzisiejszy dzień zaliczał się do udanych, pomimo że nie działo się w nim zbyt wiele. Początkowo myślałem, iż w ogóle nie będę mógł napisać o czymś ciekawym. Co przecież może zdumieć człowieka na zakupach? Prawdopodobnie jedynie ceny. Cieszę się jednak, że nie miałem racji. Lubię w Amerykach to, że nadal mnie zaskakują.

W Stanach kupuje się tak samo, jak konsumuje. Masowo. Coś o tym wiem, ponieważ trafiłem dziś do marketów Marshalls i T.J. Maxx. Innymi słowy, te dwa molochy są skupiskiem rzeczy wszelakich. Firmowe sklepy nie potrafiły sprzedać swojego produktu (nawet przeceniając go), więc wysyłały go do takich miejsc zbytu, jak Marshalls itp. A tam czekały na nas rzeczy, które wręcz błagały o znalezienie się w koszyku.

Przykład. Plecak sygnowanej przez Michaela Jordana firmy kosztował początkowo 50 $. Po przecenie, z której nikt nie skorzystał – 25 $. W Marshalls – jedyne 12,99 $. Przypuszczam, że nigdy w Polsce nie znalazłbym podobnej rzeczy w podobnej cenie. Nie ma szans. Przeliczając na naszą walutę, zapłaciłem za ten świetny plecak ok. 36 zł. Gdybym szukał go w rodzimym kraju, wydałbym, powiedzmy, 250 zł.

Głupio pisać niczym Kasia Tusk: o sklepach, ubraniach, modzie itd., ale jest coś magnetycznego w zakupach na amerykański sposób. I ceny niższe, i wybór większy. W moich tanich molochach mogłem znaleźć prawie wszystko. Od ubrań aż po meble. A pieniądze traciło się w zastraszającym tempie. Nie sądzę też, że uśmiech na twarzy rekompensował dziurę budżetową w moim portfelu.

Istotniejsi niż zdobyte przeze mnie rzeczy byli sami kupujący. Ich wygląd szokował. Nikt w Marshalls czy T.J. Maxx nie przywiązywał uwagi do tego, że chodził… w piżamie. Najczęściej ubierali się tak Afroamerykanie. Bambosze, skarpetki, długie spodnie, które wygniotły się w nocy pod pościelą oraz koszulka na ramiączkach. Standardowy wystrój na zakupy.

Wyobrażacie sobie, Czytelnicy, że idziecie w Tesco bądź gdziekolwiek indziej i obok Was przemyka grupa ludzi w szlafrokach?

Dziś usłyszałem ciekawą historię na temat Afroamerykanów. Chodzi o wymuszanie przez nich pieniędzy.

Sytuacje jest prosta. Biały człowiek ma na wynajem mieszkanie. Dzwoni ktoś czarnoskóry, którego akcent od razu da się rozpoznać. Jest zainteresowany ofertą. Niestety, przeświadczony wynajemca wie doskonale, że jego potencjalny klient będzie problemową osobą. Oczywiście odmawia Afroamerykaninowi. Ten jednak nie poddaje się. Prosi swojego białego kolegę o ponowny telefon do wynajemcy, który słysząc w słuchawce swojego pobratymca, zgadza się na rozpoczęcie negocjacji o mieszkanie. Jest jeden problem. I ma go gość, który wcześniej odrzucił ofertę Afroamerykanina. Dwie rozmowy były nagrywane.

Posądzenie o rasizm to już kwestia czasu. Sąd orzeka, że wynajemca złamał prawo i musi zapłacić czarnoskóremu mężczyźnie bądź kobiecie 50 tys. dolarów.

Jeszcze jedna sprawa. Przesiąkam językiem angielski (amerykańskim). Kraczę, jak tutejsze wrony. Dość łatwo jest się przestawić. Zwłaszcza wtedy, gdy słucha się wyłącznie obcych programów telewizyjnych i rozmawia z kimś, kto nie zna twojego języka.

Gdy brakuje mi polskiego słówka – co staje się dla mnie niepokojące – używam zastępczego wyrazu z języka angielskiego. W ten sposób moja mowa brzmi: „Idziemy wyprintować ten tekst?”,  „Daj mi pepper or salt”, „To jest, you know, disgusting”, „Jest mi gorąco, do you know what I mean?”. Niektóre dodawane przeze mnie zwroty nie mają sensu. Są puste informacyjnie.

Jutro idę do amerykańskiego kościoła. Zobaczyć, jak wygląda tutejsza msza. Zaciekawiło mnie, że ciało Boga dostaje się na ręce, nie na język. Czy według naszej religii nie jest to czasem grzechem ciężkim?